Over het NPO en onderwijzers die al jaren actie voeren.
Het is april 2021 in een land niet zo heel ver hier vandaan. Het land heet van oorsprong Koninkrijk der Nederlanden en die naam past eigenlijk beter dan de huidige naam: Nederland.
Het is een prachtig land, een land van vier seizoenen, van polders en bossen, van klompen (ja heus, bij mij op school heb ik nog een enkele leerling) en tulpen.
Een land van koeien, vogels en water. Een vooral plat land, liggend aan de onmetelijk wijde zee met in de zuidelijke regionen glooiende heuvels of zo men wil bergen (laat de gemiddelde Zwitser dan maar even lachen).
Het land waar de hoofdrolspeler van dit verhaalt woont, met liefde, het hele leven lang.
Koninkrijk der Nederlanden zou een naam zijn die het ‘nu’ meer eer aan doet, want het is een land van landen.
Verschillende landen met groepen bewoners op elk land. Met elk een eigen mening die men regelmatig het liefst pal tegenover de mening van het andere Nederland plaatst. Als het ff kan anoniem via social media met de nodige beledigende subjectieve woorden (waar halen ze die woordenschat toch vandaan?) Bruggen bouwen, samen denken en werken lijkt meer en meer een utopie.
Op al die landen wonen bewogen, daadkrachtig mensen. Mensen met passie. Passie voor kinderen. Passie om hen te onderwijzen op de weg die leidt naar volwassenheid. Om hen te leren leven in een toekomst die ‘on’gekend!! is.
Ze heten onderwijzers! Over een van hen, of misschien juist over hen allen, dit ‘sprookje’.
Er was eens een onderwijzer, in dat land hier dichtbij
Op een dag, het is juni 2010, loopt de onderwijzer met een warme kop koffie in de hand naar buiten. Het lijkt een gewone dag, maar niets is minder waar.
Het is een andere dag.
Eigenlijk is elke dag anders, want tja de onderwijzer werkt in het onderwijs, en daar is Elke dag anders. Een slogan die in 1999 (de vorige eeuw!!!) werd gelanceerd door het ministerie van onderwijs en waarvan Trouw kopt in dat zelfde jaar in de vorige eeuw: ‘Oorzaak slecht imago leraar is verzwegen.’*
Maar goed, het is een andere dag.
Op het plein staat een ladder, tegen de muur van het schoolgebouw aan.
Niet omdat er gehoor word gegeven aan een van de niet beschreven taken van de prachtige baan nl. ‘Ballen veilig van het dak van de school halen’ maar dit keer om… de directie te voorzien van een kopje koffie.
De directie die op het dak zit.
Lekker luchtig, het is prachtig weer, maar even serieus… Op het dak?!
Ja inderdaad, de directeur zit op het dak. Een dagje maar hoor, het ging om het signaal. Een eenvoudige reactie op de aangekondigde bezuinigingen die net zijn aangekondigd.
Al wiebelend gaat de onderwijzer via de ladder ook het dak op. Het kopje koffie wordt in dank in ontvangst genomen. En zo was ook deze dag zo’n: Elke-dag-anders-dag.
Er volgenden er nog vele..
Het is weer juni, maar dan juni 2016.
De onderwijzer zit nog staat vandaag voor de klas. De onderwijzer zit in de bus.
Een bus vol met allemaal andere onderwijzers. De bus geeft bijna licht van de passie en deint heen en weer op het gezang van de onderwijzers. Zij zijn samen onderweg, onderweg weg naar Den Haag.
Den Haag is een belangrijke stad in dat mooie Nederland. Daar wonen of in ieder geval werken hele belangrijke mensen die heel veel beslissen over met name het geld dat de onderwijzer krijgt om goed les te geven. Geld voor de kinderen, voor de middelen, voor het de onderwijzers.
Vandaag dus op weg naar Den Haag, wat de onderwijzer willen graag wat vertellen aan al die mensen daar in Den Haag.
Vol trots kijkt de onderwijzer in de bus naar een belangrijke flyer die hij in elkaar zette voor deze dag. Een roepende vrouw met twee praatballonnetjes. EEN EERLIJK SALARIS en MINDER WERKDRUK.
Het wordt een mooie dag. Samen naar Den Haag. Samen met het PO-front een petitie aanbieden en natuurlijk ook samen weer terug.
Natuurlijk wel via het mooie strand, achter de duinen. Even samen genieten van een drankje en een borrelplank, en dan weer met de bus terug.
Weer was er een elke-dag-anders-dag.
De onderwijzer zit niet stil. Beter: de onderwijzer zit nooit stil.
Op 10 mei 2017 rijdt de onderwijzer, dit keer met de auto, weer naar Den Haag. Ze zijn dit keer niet met duizenden maar het geluid is weer gegeven daar in Den Haag.
En weer was er een elke-dag-anders-dag.
Op 5 oktober 2017 kiest de onderwijzer voor een lekkere stoel thuis. Terwijl de collega’s weer de rit naar Den Haag maken, worden achterstallige taken bijgewerkt…tja de leerlingen zitten toch thuis omdat er vandaag gestaakt oftewel niet gewerkt wordt.
Grappig trouwens… de actie heette #POcoderood, dat zouden we in de tegenwoordige tijd niet meer durven :-).
De inzet: 270 miljoen dat is toch serieus veeeeeel te weinig om nu eindelijk toch eens het verschil te gaan maken.
En zo gaan de jaren voorbij.
De onderwijzer rijdt niet alleen naar zijn werk, maar ook regelmatig naar Den Haag. Laat het horen! Laat het horen! Het onderwijs zit in de knel en de onderwijzer ook.
Want de onderwijzer met zijn passen, de onderwijzer die kinderen leert leven moet ook concluderen dat er iets in dat proces niet goed gaat. De onderwijsresultaten van zijn mooie land dalen al sinds 2009 en wat nog veel erger is… de kansenongelijkheid neemt toe. Zelfs dankzij het primair onderwijs……..
Zo langzamerhand is dit een treurig verhaal geworden.
Maar zoals elk sprookje betaamd, werk je naar een mooi einde.
Het is februari 2021.
Na een dag lang werken, je weet wel zo’n elke-dag-anders-dag en vandaag dan omdat een van de leerlingen het nodig vond zijn ongenoegen in de chaos van deze wereld via Teams kenbaar te maken bij zijn onderwijzer, neemt de onderwijzer plaats in zijn stoel voor de TV.
Ze zeggen namelijk dat minister Slob een belangrijke persconferentieheeft gegeven.
Om 14:00u trouwens, toen de onderwijzer nog voor de klas..pardon voor Teams zat.
De onderwijzer kijkt, de onderwijzer luistert, de onderwijzer valt van zijn stoel en gaat weer zitten.
Want het is gelukt! Althans als je kijkt naar de euro’s. Het resultaat moet nog komen.
Het is allemaal niet voor niets geweest. Ja het duurde te lang, ja nu moet het opeens met stoom en kokend water, ja beren zat maar vooral: De kans!
Het nationaal programma onderwijs.
8,5 miljard, 2,5 jaar voor al het funderend onderwijs.
De kans om te renoveren. Een kans om ontwikkeling van kinderen passend te laten zijn, een kans voor de onderwijzer om zelf te ontwikkelen, een kans om kansenongelijkheid om te zetten naar kansengelijkheid.
Los van de beren, ze horen erbij: ‘Laat het even landen!’
Want uiteindelijk wenst de onderwijzer zijn leerlingen het volgende toe.
Alles uit de kast halen om op dat stuk van het leven waar je invloed op hebt te zorgen voor een:
‘En ze leefden nog lang en gelukkig!’